NOWENNA ( Modlitwa o kanonizację bł. Marii Celeste)

DZIEŃ I
 O MIŁOŚCI BOŻEJ
 
            „Bóg jest miłością, kto trwa w miłości trwa w Bogu, a Bóg trwa w Nim(1 J 4, 16).

W ostatnim numerze "Rodziny Odkupiciela" ukazał się artykuł naszej siostry Izabeli Stokłosy - Żywa Pamiątka Odkupiciela — spalając się w ogniu Parakleta. Zapraszamy do jego lektury.

„Spodobało mi się wybrać ten Instytut, aby był dla wszystkich ludzi świata żywą pamiątką, tego, co mój Syn Jednorodzony zechciał uczynić dla ich zbawienia… Dlatego wy, dusze do niego wybrane będziecie z Nim uwielbione w wieczności, gdy w waszym duchu odciśniecie Jego życie
i naśladując Go prawdziwie staniecie się do Niego podobne, jako żywe obrazy mojego Umiłowanego Syna.” (Wstęp do Reguł Zakonu Najświętszego Odkupiciela, Plan Przedwiecznego Ojca).

Bł. Maria Celeste uważała dar życia zakonne za coś bardzo wielkiego. Każdego ranka dziękowała za ten przywilej bycia wybraną. Pisała:

Niewiele jest tych, które spośród licznych tego świata, są wybrane, aby wejść do ziemi obiecanej życia zakonnego, ziemi płodnej i obfitej. A są prowadzone jak królewny wybrane, by posiąść Królestwo swego Króla. Ale zanim zostaną przyjęte jako oblubienice, są prowadzone na miejsce wybrane, gdzie mogą oczyścić się od jakiejkolwiek plamy czy znamienia brzydoty. I wtedy przystrojone i czyste, staną piękne przed Królem chwały. Trzema ślubami ubóstwa, czystości i posłuszeństwa przygotują się do zjednoczenia z Nim.

Zadajmy sobie kilka pytań.

Czy uważam, jak Maria Celeste, że powołanie zakonne, moje powołanie, jest dobrodziejstwem? Czy dziękuję Bogu za nie?

Wszystkie powołania są cenne, ale Bóg naprawdę wybiera wyłącznie dla Siebie tylko niektórych, i to nielicznych. Dlaczego ja jestem pośród nich, dlaczego mnie wybrał? To jest na pewno szczególny dar. Czy Mu za to dziękuję?

Kolejny dzień przygotowywania przetworów na zimę, tym razem są to pomidory. Pracujemy razem. Razem to znaczy lepiej i szybciej. Praca wykonywana w klasztorze, tak mówią nasze Konstytucje, powinna być zharmonizowana  z rytmem naszego redemptorystowskiego życia i i włączona w jego normalny przebieg.

Choć lato w pełni, to myślimy już o zimie przygotowując różne słoiki. Dziś napełniamy je ogórkami i chwalimy Pana naszą pracą. Miło jest być razem we wspólnocie!

Zaraz po  uroczystej Mszy św., z kazaniem o św. Alfonsie,  świętowałyśmy uroczyście we wspólnocie i z ojcem Kapelanem w rozmównicy. Lody były znakomite!

A nasze nowicjuszki (z Ukrainy) spotkały się dzisiaj z Mistrzynią, s. Kazimierą w Nowicjacie, aby poznać jeszcze bliżej Założyciela Redemptorystów - św. Alfonsa Liguori. Póżniej było jeszcze zdjęcie z Patronem dnia dzisiejszego, dzięki naszym siostrom z Belgii mamy bowiem piękną figurę tego niezwykłego Świętego, który przyjażnił się też z naszą Założycielką bł. Marią Celeste i wiele uczynił również dla naszego Zakonu. Zobacz.

zdjęcia: Małgorzata Batko, nasza oblatka

Św. Alfons uczył sobie współczesnych rozmawiać z Bogiem nieustannie i serdecznie. Chciał też, aby to wszystko, co mówi się o modlitwie nie było zawieszone w próżni, lecz stawało się konkretną postawą w życiu codziennym. Samo życie będzie wówczas weryfikacją naszej modlitwy, potwierdzeniem autentyczności spotkania z Jezusem. Zapraszamy na uroczystą Eucharystię, 1 sierpnia o godz. 7.30, celebrowaną przez naszego kapelana o. Jarosława. ZOBACZ. Posłuchaj.

zdjęcia Małgorzaty Batko, oblatki naszej wspólnoty

Św. Alfons o tym, jakie pożytki płyną ze zgadzania się z wolą Bożą? Według słów św. Jana Chryzostoma cała doskonałość Bożej miłości polega na zgadzaniu się z wolą Bożą. Tak jak nienawiść rozdziela wolę nieprzyjaciół, tak miłość jednoczy wolę przyjaciół, by jeden chciał tylko tego, co jest wolą drugiego. Święty Hieronim pisał do Demetriady: „To samo chcieć i tego samego nie chcieć – oto dopiero trwała przyjaźń!”. Mędrzec Pański powiada z kolei, że dusze rozmiłowane w Bogu zgadzają się chętnie na Jego wolę (Mdr 3, 9). Nasza wola to największy skarb, jaki posiadamy, stąd też ofiara z niej stanowi najmilszy dar w oczach Bożych. Takiej ofiary Bóg domaga się od nas ustawicznie i z taką usilnością: „Synu, daj mi swe serce” (Prz 23, 26). Daj Mu wszystko, cokolwiek chcesz, ale jeżeli zatrzymasz sobie swą wolę, nie będzie z ciebie zadowolony. Zbyt często jednak oszukujemy samych siebie, kiedy, podejmując pewne sprawy wedle swego kaprysu, pragniemy, żeby wola Boża zastosowała się do naszej i mówimy: „Przecież to dzieło Boże, to będzie na chwałę Bożą!”. Łudzimy się, bo największa chwała, którą możemy dać Bogu, to ta, że się poddamy Jego świętej woli.